Actie Angst

door

Wil je liever luisteren? Klik dan hieronder.

Je weet precies wat je moet doen.
Je hebt het helemaal op een rijtje, uitgewerkt, op alfabet en kleur gesorteerd.
Je excel bestandje verandert zelfs automatisch van kleur als je de actie op ‘done’ hebt gezet.
En ja, daar heb je wel een paar uur over gedaan, maar het ziet er GU-WEL-DUG uit.

Zucht..

Je bent gewoon een schijterd..
(Ik heb trouwens serieus even op moeten zoeken of schijterd nou met een  -d of een -t is!)

Je doet het in je broek en je gaat punaises poetsen.

Of letterlijk: voor de 100.000 keer op Netflix kijken of er nog iets is wat je nog NIET hebt gezien.
Of wat je best nog een 2e, 3e of 4e kan kijken.

Op een moment zweef je uit je lichaam naar boven, kijk je op jezelf neer en schiet je gewoon in de slappe lach.
Want man oh man, wat is dit toch één grote klucht.

Nee nee, mevrouw heeft geen enkele moeite met contact leggen, tijdens elke verjaardag hangt iedereen binnen no-time aan haar lippen en de meest gesloten en introverte moeder krijgt ze tijdens de Herfstwandeling van school diep in gesprek over de grote vragen des levens.

Maar op volle kracht, constructief en knetter-productief in actie komen voor haar business, ho maar!

Er is een kracht aan het werk, die sterker is dan jou.
Er is een greep die maar niet los wil laten.

De trekkracht van je gedoe is soms ZO GROOT, dat je jezelf betrapt al een uur hardop in discussie te zijn met je innerlijke criticus. Je had beter bij het eerst woord al HO STOP kunnen roepen en je met een dramatisch gebaar kunnen omkeren.

En weer aan het werk kunnen gaan.

Deed je niet..

Het is hilarisch en schrijnend tegelijk.
Tot diep in je vezels echoot het: LOOOOOOSEEEEEEERRRRR.

Kijk je nou zitten, met je mooie dromen en verlangens.

Je voelt je vastzitten in het net van zeer bewuste onbekwaamheid.
En hoe harder je draait, hoe vaster je komt te zitten.

Je droom is groot.
Je verlangen is groot.
En de noodzaak is straks LEVENSGROOT.

Want wie gaat dat betalen?

Zoete lieve Gerritje is op vakantie en is voorlopig niet terug.
En ze heeft haar beursje netjes onder haar bloesje hangen, in zo’n handig reistasje.

En daar zit je dan.

Wat ga je nu doen?
Wachten tot het over gaat?
Wachten tot inspiratie komt?
Wachten tot je wordt gered uit dit eeuwig terugkerende drama?

Je schud heftig met je hoofd en je schrikt wakker.
Figuurlijk.

Wuttehel?!

Voor je het wist was je weer in slaap gesukkeld.
In slaap gesust door je Ego dat het maar al te spannend vind, dat hele in afstemming leven enzo. Nee nee, we houden haar liever in oude, knellende patronen, want oh wee als ze HELEMAAL zou losbreken van al het oude gedoe en al het drama van ooit!

Dan zou ze.. (durven we het hardop te zeggen?) misschien wel niet alleen stik-gelukkig, maar ook nog eens MATELOOS SUCCESVOL kunnen worden!

Als je het eenmaal hebt gezien, kunt je niet meer terug.
Je kunt nooit meer terug naar het niet weten.
Je kunt niet doen alsof je het niet weet, niet heb ervaren, niet heb gevoeld.

Die vrijheid, dat intense geluk én dat verpletterende inzicht:

Je doet het allemaal zelf.
Je bent het allemaal zelf.
Je creëert het allemaal zelf.

Alles.

En nu voor het goede nieuws (ja, je moest er even voor doorlezen, maar hier is het dan eindelijk!)

Als je het allemaal ZELF zo moeilijk maakt, heb je ook ZELF de sleutel in handen.
Liefs, Divera