Het is blog tijd vandaag, maar er is van alles te doen dus moet ik me er even toe zetten.
Eerst dus tijd nemen om af te stemmen en de connectie te maken met mezelf, mijn ziel en mijn zielsverlangen. Ik mag de kracht zich laten centreren, kom maar. En in het samenkomen van mijn versnipperde focus zal de kracht komen en mij gebruiken om door mij heen te mogen spreken en handelen. En ik kijk toe, als toeschouwer die ook mee doet, snap je het nog?
Het is fantastisch! ik zie mezelf dingen doen die ik nooit durfde. Ik hoor mezelf dingen zeggen die ik 1000x heb gedacht maar niet over m’n lippen kon krijgen. En ik voel gevoelens waarvan ik niet had durven dromen dat ze bestonden.
Geluk, liefde, ontspanning, verwondering, enthousiasme en een passie, jongens, mijn hele hart en ziel stroomt ervan over.
En nee, ik voel het niet voor het eerst.
En nee, deze gevoelens zijn mij zeker niet vreemd.
Maar er is iets fundamenteels veranderd.
Het IS er, zonder dat er iets nodig is.
Ik VOEL het, zonder de toestemming van de ander.
Ik ERVAAR het, zonder bang te zijn voor de reactie van de buitenwereld.
Het is los gekomen. Het mag vrij bewegen.
Mijn dromen en verlangens zijn niet langer slaaf van mijn mind. Mijn droomleven staat of valt niet meer met de waardering en erkenning van anderen.
Mijn geluk staat los van dat alles en is onwrikbaar.
Neem nou deze week.
Ik zie dat er om mij heen wat dingen gebeuren. En die dingen hebben invloed op mij en mijn gezin. En vroeger was ik daar VOL ingesprongen, met in de ene hand m’n superheldencape (want ja, of je nou wil of niet ik ZAL je redden) en in m’n andere hand de uitgestrekte vinger van veroordeling (want je doet het niet goed en daarom heb je MIJ nodig, IK jouw REDDER in nood).
En nu..
Ik zie dat het gebeurt.
Ik merk dat het me raakt en ik merk ook dat het raken ZOVEEL MINDER pijn doet dan vroeger.
En de afstand tussen mijn geraaktheid en mijn reactie is bijna zichtbaar. En nog voor dat mijn geraaktheid mijn (meestal heftige) reactie kon manifesteren had ik ‘m in de gaten. En op het moment dat ik ‘m in de gaten had, verdween de behoefte als sneeuw voor de zon.
Ik hoef niets te redden, want er is geen slachtoffer.
Ik hoef niets te veroordelen, want er gaat niets mis.
Ik hoef niets te doen voor of met de ander om het beter te maken, want het is niet aan mij.
Ik ben de creator van MIJN leven en niet van dat van een ander.
Zo. Ik ga eens even genieten van deze vrijheid.
Liefs, Divera