Soms lijkt het fysiek pijn te doen.
De pijn niet begrepen te worden. Hoe durf je te vragen om MEER terwijl je ALLES al hebt. En dan is ‘alles’ altijd nog een relatief begrip, dus daar begint het gedonder al.
De pijn van de groeipijnen van binnen voelen en niet weten HOE je het alle ruimte en vrijheid kan geven, zonder dat je verdrinkt in schuld en schaamte, want ja, kijk naar het vorige punt.
De pijn van verscheurd worden: ben je nu de geboren redder die alle anderen altijd op nummer één zet of volg je je hart waarin het LIJKT alsof je schijt hebt aan iedereen?
De pijn van elke dag opnieuw herinnert te worden aan dat je de groei en expansie mag omarmen, maar omdat je niet precies weet WAT en HOE dan, je maar stil blijft staan. En daar stikchagerijnig van wordt.
De pijn van steeds bewijzen om je heen te zien dat het wel kan, je droomleven leven. En ze blijven hardnekkig aandringen, steeds duidelijker. En vanuit je frustratie ga je zelf als een bezetene op zoek naar bewijzen dat het NIET kan, je droomleven leven, zodat je redenen hebt om te verklaren waarom je nog steeds bent waar je bent.
De pijn van beginnen te snappen hoe het leven werkt, maar nog te weinig mensen in je omgeving te hebben die dat ook weten. En dus ben je weer terug bij het eerste punt, waarin je wordt verweten dat het ‘voor jou ook nooit genoeg is’.
Dat het steeds pijnlijker wordt om jezelf en je boodschap aan te passen. Het klopt niet meer, het gaat niet meer. Maar je bent nog steeds bang voor de reacties van jouw omgeving.
Je zit in een soort spirituele spagaat en je bent nog lang niet lenig en getraind genoeg om die met een beetje swung ten tonele te brengen.
Doodvermoeiend, dat spiritueel wakker zijn.
Soms lijkt het veel makkelijker om maar gewoon weer in slaap te sukkelen. Lekker gewoon reactief leven, de meute achterna, net zo hard klagen als de rest en gewoon je tijd uitzingen. Die duwtjes van binnen negeren en je verlangens en dromen afdoen als kinderachtig.
Eén seconde nadat deze gedachte door je hoofd flitst, wordt je ruw en meedogenloos wakker geschreeuwd door jouw perfect afgestemde navigatie systeem. Jouw systeem dat direct detecteert dat je met die gedachte in volle snelheid afstevent op een doodlopende weg, met een hek ervoor en er vlak na een afgrond. Een gevoel van paniek is er eerst en dan voel je de frustratie, gevolgd door boosheid. NEE!! Dat wil ik niet meer. Hoe precies dan wel, weet ik ook niet. Maar niet meer terug naar hoe het was.
And you know what? It all doesn’t matter. Not one little bit.
Gewoon hard naar links sturen, de hartkloppingen in je keel weer laten zakken naar waar ze horen en even stilvallen.
En in die stilte zul je het horen.
In die stilte zul je het voelen.
De stap die je WEL kunt zetten.
De stap die WEL klopt.
De actie de WEL goed voelt.
En dan weer vol gas gaan.
Leven!
Met opzet.
Con gusto y amor.
Vanuit je hart en ziel.
Maak je geen zorgen.
Zodra je weer op een afgrond afrijd, zal je gewaarschuwd worden.
En het is dan aan jou om het stuur te pakken en van richting te veranderen.
Liefs, Divera