Van een afstandje bekijk ik iemand die in gesprek is.
En af en toe geeft ze zichzelf een tik.
Een tik op de wang.
Nog een tik op d’r neus.
Zo gek, ze praat onverstoorbaar verder.
Terwijl ze praat, pakt ze een tijdschrift wat vlak naast haar ligt en KLATS, ze slaat zichzelf op haar hoofd.
Nou ja, wat is dat nou voor raars!
Ik zou zelf ook weer aan het werk moeten, maar de situatie waar ik naar kijk blijft me intens intrigeren.
Want haar gesprekspartner praat ook gewoon door, hoe is dat nou mogelijk?
Ik raak enorm afgeleid van een afstandje, laat staan als je met haar in gesprek bent.
Hoe kun je dan zo onverstoorbaar doorpraten?
Het gesprek is klaar, haar gesprekspartner loopt weg en ze gaat weer aan het werk.
Ik leg m’n hoofd in m’n handen en ik blijf kijken.
Ik ben zo benieuwd wat er nu gebeurt!
Ze gaat zitten, neemt een slok koffie, slaat zichzelf nog een keer in het gezicht en gaat aan het werk.
Stel je slaat jezelf.
De hele dag.
Soms kleine tikjes en af en toe met een krant, zo WHAP!Hoe denk je dat het voelt als je daarmee stopt?
Lekker toch?
Vrij en fris.
Je voelt je beter.
Je zit lekkerder in je vel.
Je bent ontspannen.
Je bent veel leuker voor jezelf en nog veel leuker voor de ander.
Stop it!
Stop met jezelf bekritiseren.
Stop met jezelf kleiner maken.
Stop met vinden dat je het niet goed doet.
Stop met die angst voor je licht.
Stop met die angst voor je schaduw.
Stop met aandacht geven aan die interne criticus.
Stop ermee!
Want met elke destructieve gedachte, geef jezelf een energetische draai om je oren.
En om het nog even een stapje verder te nemen: hoe denk je dat het voelt, als jij je eigen allergrootste cheerleader wordt?
‘Zet ‘m op, je kan het, ga door, heel goed, geeft niets probeer het gewoon nog een keer, zo gaat ie goed!’
Je bent van niemand afhankelijk voor jouw geluk en succes.
Maar je moet wel stoppen met slaan.
Lfs, Divera