Eind oktober is mijn oma overleden, ze is 93 jaar geworden.
Mijn tante vroeg of ik wilde spreken op de uitvaart en graag deel ik een stukje uit mijn speech hier met jou:
Want het overlijden van mijn oma en vooral wat ik heb ervaren op de uitvaart, heeft indruk op me gemaakt.
En heeft me een les geleerd die ik graag met jou wil delen.
Ze zat aan tafel en ze keek voor zich uit.
Haar oude handen lagen stil in haar schoot.
Ze hadden een middenscheiding gemaakt in haar mooie, witte haren en ik dacht meteen, ‘oh, volgens mij vind ze dat zelf helemaal niks’.
Zo een klein detail, maar ze zag er zo anders uit ineens.
En vooral die stille handen waren gek.
Want ik kan me oma bijna niet anders herinneren, dan met iets bezig.
Was het niet rommelen in huis, dan was het wel handwerken.
Razendsnel tikkende breinaalden.
Of met een snelle beweging de draad om de haaknaald draaien.
100.000 keer achter elkaar.
Maar goed..
Ze zat aan tafel en ze keek voor zich uit.
En haar oude handen lagen stil in haar schoot.
‘Dag oma’ zei ik, en ik zag het licht aangaan in haar ogen.
“Nou, Divera!” zei ze, direct.
Ze verraste me met haar snelle reactie en heldere stem.
Die paste niet bij het beeld wat ik zag toen ik de ruimte binnenkwam.
Dit was 26 juni van dit jaar.
En dat was de laatste keer dat we elkaar hebben gezien, gesproken en vastgehouden.
Het was donderdagochtend 21 oktober en het stroomde van de regen.
Samen met mijn broer kwamen we aan bij het uitvaartcentrum.
Onderweg hadden we nog gepraat over oma.
Logisch..
Grappig, hij had zulke andere herinneringen dan ik.
Ik zocht een bak voor de druipnatte paraplu, hing m’n jas op en rechtte m’n schouders.
Ik verwachtte in een ruimte te stappen met veel mensen, waarvan ik sommige meteen en sommige pas later zou herkennen.
Er stonden vijf mensen aan één tafel, de rest van de ruimte was leeg.
‘Gelukkig zijn wij samen’, dacht ik, en we wachtten rustig tot de deuren naar de zaal werden geopend.
Ondertussen keek ik nog even door m’n speech.
Ik had er erg m’n best op gedaan.
Mooie herinneringen verweven met herkenbare momenten van nu.
In gedachte wist ik wie ik zou aankijken als ik welk stukje zou vertellen.
We mochten naar binnen.
Een grote zaal. Zeker 80 stoelen.
En daar liepen we, met z’n achten.
Ze vroegen ons om helemaal vooraan te gaan zitten, zodat het wat intiemer was.
De muziek startte en de kist werd binnen gereden door haar 4 overgebleven kinderen (mijn vader, haar zoon was al veel eerder overleden) en de rest van de kleinkinderen. Dat maakte het totaal op 20.
De kist werd neergezet en eromheen stond één bloemstuk, er lag een bosje bloemen los naast.
En de andere 8 plekken voor bloemstukken waren leeg.
Na een korte speech van mijn oom was ik aan de beurt.
Ik heb m’n verhaal gedaan, precies zoals ik had voorbereid, precies zoals ik een verhaal graag vertel.
Maar ergens klopte het niet.
De speech die ik had, de intentie die ik had, paste niet helemaal bij deze leegte.
Ik voelde me ‘overdressed’.
Na de uitvaart zijn we nog even gebleven en hebben we met de familie wat algemeenheden uitgewisseld.
En dat was het.
Dat was het afscheid van een leven.
En ineens voelde ik zo sterk en zo intens: zo zal het bij mij niet gaan.
Al moet ik het vanuit mijn doodskleed betalen, die zaal zal vol staan met witte bloemen.
En ik wil veel mensen, zoveel dat het bijna niet past.
En ik wil dat er op mijn uitvaart léven is!
Ik vertelde over de uitvaart en over mijn inzicht aan m’n liefste en hij zei:
‘Ga je dan je leven leven om zoveel mogelijk mensen op je uitvaart te hebben?’
En ik zei JA.
Het gaat niet letterlijk om de hoeveelheid mensen.
Het gaat om hoe ik wil zijn en hoe ik wil leven.
En dus ook hoe ik wil dat mijn afscheid zal zijn.
Het gaat niet eens over willen.
Het gaat over intens voelen op welke manier het leven klopt VOOR MIJ.
En hoe mijn unieke energie wil leven!
En dat hoe ik heb geleefd ook door mag klinken op mijn uitvaart.
De boodschap die deze uitvaart voor mij had, was overduidelijk.
In elke ervaring ligt een aanwijzing, soms klein, soms levensgroot, over welk leven voor ons de bedoeling is.
Met alles wat ik doe in mijn werk, wil ik jou een alternatief laten zien.
Een andere manier van leven, van je business runnen, die meer plezier, fun, inspiratie geeft.
Zodat je voor jezelf en jouw klanten een omgeving creëert waar ze niet uit willen!
De ene kant is denken dat je allerlei strategieën en bewezen stappenplannen moet volgen.
Die ene kant is de kant van ‘ik moet ambitieus zijn en ik moet ook veel omzet willen en ik moet voldoen aan het perfecte plaatje’. De ene kant is, ik moet het doen zoals iedereen het doet.
En weet je lieverd, als deze kant goed voelt, GO!
En er is ook een andere manier.
Die andere manier, is de manier in afstemming met wie jij écht bent.
En dat begint bij steeds beter weten wat jij wilt, wat bij jou past, wat hoort bij jouw unieke energie, wat hoort bij het leven dat voor jou de bedoeling is.
En dat begint ook bij ontdekken hoe je elke dag opnieuw signalen en boodschappen krijgt om jou te helpen om alles in je leven en je business af te stemmen op wie jij écht bent.
De uitvaart van mijn oma, waar ik me zo ‘overdressed’ voelde, was voor mij een liefdevolle reminder.
- Hoe kan ik nog meer het leven wat bij mij past, uitnodigen in mijn leven? Nu?
- Wat hoort daar allemaal bij en van welke dingen, mensen, overtuigingen mag ik afscheid nemen, omdat het mijn essentie niet (mee) dient?
- Welke (dappere) besluiten mag ik nemen?
Ik ben wel even benieuwd. Wat is jouw inzicht na het leven van dit stuk?
En waar mag jij nog meer jouw unieke energie laten zien in je leven en je business?
Lfs, Divera