Gedoe Omzetten In Inzicht

door

Neem als voorbeeld een feniks, een mythisch wezen dat afbrand en vervolgens herrijst uit zijn as, mooier en sterker dan ooit. Om vervolgens weer af te branden en weer te herrijzen.

Niks ergs aan.

Als je weet dat je herrijst, is het afbranden slechts een onderdeel van het proces.

En meteen zijn we bij een grote les die ik heb mogen leren: drama of gedoe, niks ergs aan. Het is slechts een onderdeel van het proces.

Ik heb gevochten tegen het verdriet en de pijn.
Ik heb me zo verslagen en alleen gevoeld, altijd.
Ook al waren er mooie dingen en mooie mensen en mooie ervaringen.
Mijn focus was alleen op het drama.

En ik voelde me het meeste van de tijd $%^&#$.

Op m’n hoede, met een masker van onverschrokkenheid.
Bang, met een masker van moed.
Afgestraft, met een masker van ongenaakbaarheid.
Rusteloos, met een masker van controle.
Onzeker, met een masker van zelfvertrouwen.
Ongelukkig, gemaskeerd door een stralende lach en een bruisende energie.

Mijn focus leek wel vast gelast aan wat er NIET in orde was.
Overal. Bij iedereen. In elke situatie.

Als je op het onkruid let, trap je op de bloemen.
Ik zag de bloemen niet eens.
En ik geloofde het niet, als een ander over de bloemen vertelde.

Als ik het niet kon zien, was het niet waar.
Als ik het niet kon zie, kon ik het niet geloven.

Ik bleef hangen in het drama en miste compleet de BOODSCHAP van m’n gedoe:

‘Divera, wat je nu doet, denkt en gelooft ligt niet in lijn met wie je werkelijk bent. Doe, denk en geloof wat anders!’

In één keer dat gat overbruggen van waar ik stond en waar ik naartoe wilde lukte niet. Maar in kleine stappen is dit precies wat ik heb gedaan. Wat ik doe, denk en geloof beetje voor beetje afgestemd op wie ik werkelijk ben. Met de onmisbare hulp van m’n gedoe, die onvermoeibaar steeds de juiste richting aangeeft. Zoals de stem van je navigatie systeem, die net zo lang ‘hier keren, hier keren, hier keren’ roept totdat je bent gekeerd.

Beetje bij beetje ben ik gegaan van ‘ik voel me heen en weer gesleurd door het leven’ naar ‘ik voel me gedragen’.

Ik wentel me in de heerlijkheid van het leven en ik voed de bol gloeiend geluk in m’n binnenste door alle mogelijkheden te zien. Groter en groter groeit de bol, steeds feller gaat hij stralen en gloeien. Hij is er altijd. En steeds krachtiger. Hoe krachtiger de bol, hoe luider en fijner en duidelijker de roep van mijn ziel.

Het zijn niet meer die vage gevoelens van ‘volgens mij moet ik niet die kant op’. En dan een beetje hier en daar aanmodderen. Nee, ik voel me opgetild door een golf van inspiratie en ik laat me meevoeren, WE GAAN DAAR HEEN.

En ik volg.
Ik laat me meevoeren.
Ik laat me dragen.

Liefs, Divera