Het gebeurt in stilte

door

Het gebeurt in stilte.
De heling, de inzichten, het zacht stromen van mijn geluk.

Het gebeurt in stilte.
Zien hoe mijn patronen veranderen, hoe mijn emoties meebewegen en mijn reacties verzachten.

Het gebeurt in stilte.
Genieten van wat er is en uitkijken naar wat er nog komen gaat.

Het gebeurt in stilte.
Dat ik aanschouw wat er gebeurt in m’n binnenste: daar waar vroeger deining kwam, is het nu rustig en stil.

Het gebeurt in stilte.
Ondergedompeld in dankbaarheid nog even blijven zitten na een dag propvol prachtige coachgesprekken.

Het gebeurt in stilte.
Dat ik kan kijken naar alles wat er om me heen gebeurt en dat ik opmerk dat mijn automatische reactie uitblijft. Ik hoef niets te redden, ik hoef niets op te lossen, ik hoef niets beter te maken.

Het MOET niet meer.

En vanuit een plek van ‘niet-moeten’ voel ik de ene impuls na de andere, komt het ene idee na het andere, stroomt de inspiratie als nooit te voren.

En ik geniet ervan.
In stilte.

En plotseling breek ik. Het word me in één flits van een seconde allemaal teveel. De kinderen ineens allebei de hele dag thuis, continu ‘mama mama mama’, niets wat ik voorstel blijft langer dan een paar minuten interessant, ze zitten elkaar in de weg, z’n zoon teleurgesteld dat hij niet kan afspreken, m’n dochter teleurgesteld dat m’n zoon even niet met haar wil spelen en ik laat me in de stoel vallen en begin te huilen.

M’n dochter komt snel naar me toe en gaat lachen ‘gekke mama’ zegt ze. Want soms als zij huilt doe ik alsof ik huil om de spanning eraf te halen.

Maar nu zijn m’n tranen echt.

We hebben zo’n mooi moment met z’n drietjes. Want in plaats van tegen ze snauwen, vertel ik door m’n tranen heen dat ik het moeilijk heb. En dat ik me zo kan voorstellen dat het voor hun ook niet fijn is. En dat we het samen moeten doen. En dat we samen moeten werken om het fijner en beter te maken.

Samen met m’n zoon maak ik een dagplanning. Wanneer doen we wat en wanneer eten we wat. Wanneer is het speeltijd met mama, wanneer doen we schoolwerk en wanneer mag iedereen even iets voor zichzelf doen.

En de rust keert weer terug.

Het gebeurt in stilte.
Dat ik geniet van de schoonheid van dit moment.

En dat ik voel hoe ontzettend trots ik ben. Op mezelf en op mijn prachtige kinderen. Trots op iedereen die zich net zo overweldigd voelt zoals ik op dat moment. Trots op iedereen die de moed erin houd en op iedereen die de moed heeft om z’n tranen te laten zien.

Liefs, Divera