Een kleine waarschuwing is wellicht op z’n plaats, want zo ‘lees’ je me niet vaak.
Maar dit is wat er vandaag gezegd wilde worden.
Als je toch verder wilt lezen, be my guest!
Maar als je m’n vuur wilt horen, luister dan hier de podcast.
Wie heeft jou ooit wijsgemaakt dat het slachtofferschap een kleur is die jou goed staat?
Echt niet. Rot op.
Dat is het zelfde dat als je uit het pashokje komt en ze zegt ‘oh staat je enig’, maar het knelt aan alle kanten en waar bij jou het beter lang had kunnen zijn, heeft ze jou een minirokje aangesmeerd.
In welk universum heb jij ooit besloten dat je erbij neerleggen, het slachtoffer spelen, de underdog, je altijd kleiner voelen en kleiner maken, wie heeft jou ooit gezegd dat dat een stijl is die jou staat!
Dat je in de spiegel kijkt en denkt ’nou ja, gaat wel’.
Het mag VRIJ.
Het mag los.
Je mag met je haren los en met je armen wijd schreeuwend en gillend midden op het plein staan en dat je schijt hebt aan wat iedereen er van denkt.
Wie heeft jou ooit gezegd dat je klein houden een goed idee is?
En begrijp me niet verkeerd, dit gaat niet over iets doen hoe jij niet bent.
Want ik spreek jou niet aan, jij die als natuurlijke energie wat meer introvert is, die geniet van het kleine, van het eenvoudige, van het rustige.
Ik spreek jou niet aan, voor wie het de bedoeling is om op de achtergrond het meest belangrijke werk te doen, omdat het gewoon past bij wie je bent.
Tegen jou heb ik het niet.
Ik heb het tegen jou, jij die je verstopt in de coulissen, jij die je verstopt achter weet ik veel wat voor bullshit verhalen, jij die je verstopt achter:
‘Ja maar het is al zo lang zo, dus waarom zou ik anders willen, beter willen.’
Jij voelt dat jouw energie wil gaan waar je het nog niet toelaat te gaan.
Jij voelt dat er meer te halen is uit alles wie jij bent en wat jij doet.
Maar op een of andere manier heeft jouw hele systeem besloten:
- Dat is niet sjiek.
- Dat hoort niet.
- Dat kan niet NU want ik moet eerst nog even het onrecht van de hele wereld oplossen.
- Dat kan niet nu want ja ik heb nu eerst nog even m’n kinderen, pas wanneer dat een soort van op de rit is dan ga ik eens kijken naar mezelf.
Wat voor voorbeeld geef je je kinderen mee?
Ik zie mijn dochter zoals ze is, als ik haar energie zou beknotten omdat ze kijkt naar mij en denkt ‘oh ja wacht even, dat is dus de manier waarop je dit doet’. Want jongens, we kunnen het ene doen en het andere uitstralen.
Ik heb nooit mijn energie, mijn vuur, mijn passie heb ik nooit helemaal weg kunnen stoppen.
Weet je wat het irritante was?
Dan dimde ik mijn licht omdat ik dacht ‘ik moet rustiger doen en voorzichtiger doen en niet zoveel op de voorgrond en niet zoveel praten’.
En weet je op welke manier die energie wel naar buiten kwam?
In f*cking ugly-cry huilbuien.
Te pas en te onpas.
De energie moet gaan waar die moet gaan.
Dus die dacht ‘ja weet je, als we dat niet kunnen doen in creatie, in mooie verhalen vertellen, in grappig zijn, in je grootsheid te laten zien in je meest schitterende vorm, dan gaan we wel janken’.
Want die energie moest eruit.
Wie heeft jou ooit gezegd, mooie vrouw, dat het slachtofferschap en je klein maken en klein houden een stijl is die goed bij jou past..
Liefs, Divera