Regeren is vooruitzien en de kosten lopen voor de baten uit.
Ja het is allemaal goed en wel, maar ook ik heb mijn grenzen.
Ik was de afgelopen weken vol vertrouwen.
En nu lokt het cijfer van m’n bankrekening me weer naar de Dark Side.
“Het is niet voor jou weggelegd, hoe denk je nu nog al dat geld te gaan omzetten? Leuk hoor, zo’n omzetdoel, but who are you kidding? Het kan niet. En iedereen om je heen die het wel doet, werkt zich een slag in de rondte en dat wil je niet, toch?”
Zoiets..
Mijn hoofd krijgt het gewoon niet rond.
Kijk nou, het geld IS ER NIET.
Kijk nou, wat je wil KAN NIET.
En daar is het weer.
Het oude liedje.
Als kijk naar wat mijn hoofd me wil laten geloven?
Dan is dat: het kan gewoon niet. Want..
Eerst moet je meer tijd hebben.
Eerst moet je je focus helder hebben.
Eerst moet je website kloppen.
Eerst moet je goed kunnen uitleggen wat je doet en wat de waarde daarvan is.
Eerst moet er meer geld komen, geld sparen en dan pas kan je het uitgeven.
En dat kan alleen maar als je meer tijd hebt, je focus helder hebt, je website klopt bla bla bla bla. Hier is al niet uit te komen.
Maar stel dat dat wel lukt, dat je uit die loop komt.
Stel, je hebt dat allemaal op orde.
Dat komt er als vanzelf iets uit de kleine hoekjes en gaatjes kruipen wat ook nog ‘eerst op orde’ moet komen.
It’s all a load of crap!!
Bullshit!!
Mega bullshit!!
Atomic bullshit!!
Echt, wat een LEUGENS, dikke vette leugens.
Het is gewoon niet waar, het is gewoon helemaal niet waar.
Met deze bullshit kun je door modderen tot je allerlaatste ademteug.
En dan, terwijl je voelt dat het einde nadert, zou je alsnog kunnen denken ‘eerst moet ik er nog even goed bij liggen, eerst moet ik nog even goed afscheid nemen, eerst moet ik nog even..’
Denk je dat de dood wacht totdat het perfect is?
Nee hoor, als het jouw tijd is maakt ’t hem geen ene moer uit wat jouw status is.
Hoe je website eruit ziet.
Of je wel hebt geluisterd naar hen die het ’t allerbeste wisten.
Het is de grootste Chinese vingerval van je leven.
It’s the mother of all mindfucks.
Het is een catch 22 met een death trap.
Eerst moet ik..
Wie heeft deze onzin ooit in het leven geroepen?
Ik kan me niet voorstellen dat dit onze NATUURLIJK STAAT VAN ZIJN is.
I’ve picked it up, somewhere along the way.
Oh jongens, ik ben zo boos!
Ik ben zo ontzettend pissig.
Ik ben echt ziedend.
Het verpakt zich in goedbedoelde gedachtes, maar het is gewoon een sluipmoordenaar.
Het presenteert zich strak in pak en met een goed verhaal, maar het is gewoon een Soul Assassin.
Een pathologische seriemoordenaar, die onschuldig wachtende dromen en verlangens genadeloos de nek omdraait.
Onder het mom van ‘het is echt beter zo’.
Kill The Soul Assassin
Eerst moet ik nog..
Het voelt als een doos van helemaal boven in de kast willen pakken, maar bij elke poging duw je het kreng net iets verder buiten je bereik.
Ken je dat?
Aaaaarrrrhhhhhggggghhhhhh…
Ik ben niet meer beschikbaar voor deze onzin.
Zo, ik ben m’n boosheid nu kwijt.
Adem in, adem uit met geluid..
Alles gaat precies zoals het moet gaan.
Frustratie is je grootste geschenk: het geeft jou het bewijs dat je anders mag geloven.
Stukje bij beetje, stapje voor stapje.
Echt, er is helemaal niks aan de hand.
Alles is mogelijk.
Ik zie, ik voel en ervaar het elke dag opnieuw.
Met geld, gezondheid, relaties, werk, seks, emoties, geluk, liefde, noem maar op.
Alles is mogelijk, ja, zelfs dingen waarvan ik NOOIT had gedacht dat het zo zou kunnen zijn.
Ik kies ervoor om te geloven dat alles waar ik naar verlang, er al is.
Het is mijn werk om mijn hart en ziel te openen en alles toe te laten.
Dat is STOPPEN met grijpen.
Dat is STOPPEN met doen.
Dat is de signalen van het leven volgen.
Stoppen met doen betekent niet NIETS doen.
Ik moet niks en ik kan voor alles kiezen!!
Ik zie mijn dromen, ik stem me af op mijn verlangens.
En ik laat het los.
Ik vertrouw erop dat mijn bestelling is aangekomen.
Het is dit of iets beters.
Eerst moet ik nog..
Eerst moet ik m’n ziel buiten laten spelen.
Eerst moet ik me goed voelen.
Eerst moet ik leven zoals ik echt ben.
Eerst moet ik luisteren naar de fluistering van m’n intuïtie.
Eest moet ik m’n verlangens eren met actie.
En dan is er een hele poos niks…
Dan nog een hele poos niks..
Dan denk je misschien dat het tijd is voor de rest, maar nee hoor, nog even niks…
En dan is de rest pas aan de beurt.
Het vereist ‘cohones’ om je hieraan over te geven.
En eigenlijk is alleen het eerst stukje heel spannend.
Want sneller dan jij durft te geloven, vouwt het leven zich om je heen als een warme deken.
Alsof ze je zeggen wil ‘hèhè, waar was je nou al die tijd’?
Liefs, Divera