Als ik net m’n billen aanspan, een beetje smokkel met m’n heupen omhoog en flink hard uitadem mét schreeuw, red ik het.
Nét.
BAM. Gewoon TIEN pushups.
Yeah baby, can I get a Whoop Whoop?
Niet van die halve-gare-een-beetje-op-je-knieen-leunen-push-ups, nee nee.
Van die échte, armen gestrekt en steunend op het puntje van m’n tenen.
Oke.. de eerste 3 zien er vet indrukwekkend uit.
De volgende 3 gaan al wat bibberiger.
Tijdens de 3 daarna klink ik alsof ik aan het bevallen ben.
En hoe die laatste gaat heb ik je al verteld.
Maar weet je? I don’t care!
Ik heb namelijk met deze push ups mezelf een belangrijke les geleerd.
Misschien wel de allerbelangrijkste les van mijn volwassen leven.
Ik verpak ze even in een paar platgeslagen super cliche uitspraken:
Done is better than perfect.
En Rome is ook niet in één dag gebouwd.
De pest met dit soort vage uitspraken is dat ik er hard van ga knikken, maar ik voel het niet.
Ja ja, in één dag Rome bouwen, dat gaat inderdaad niet.
Maar wat het dan wél is, heb ik pas echt gevoeld door die stink-push ups.
Want die wilde ik.
Oh, ik kon met afgunst kijken naar vrouwen die zo stoer een paar van die hele push ups konden doen.
Dat wilde ik ook.
Dus ik denk ‘gewoon beginnen en steeds een beetje beter worden’.
Op de grond, armen gestrekt en steunen op m’n tenen.
So far so good.
En dan nu naar beneden.
So far so good..
Maar zodra ik weer omhoog moest, gebeurde er niks!
Nou ja, niet helemaal niks: ik maakte een soort apengeluid én ik stortte ik hard ter aarde.
Onmogelijk. Echt onmogelijk.
Er was gewoon geen enkele manier waarop ik er één kon doen.
Hoe kon ik dan in godsnaam naar meer?
Benieuwd naar het verhaal van de 10 push-ups en welke business- en levenslessen je hiervan kan meenemen?
Bekijk de video!
Lfs, Divera