Ik weet niet hoelang deze crisis nog gaat duren.
Ik weet niet of de wet van aantrekking wel echt werkt.
Ik weet niet of wat ik vandaag doe wel echt een verschil maakt morgen.
Ik weet niet of ik überhaupt invloed kan uitoefenen op mezelf.
Ik weet niet of het wat uitmaakt of ik me goed of slecht voel.
Ik weet niet wat de beste manier van omgaan met m’n peuterpuber dochter.
Ik weet niet of Trump misschien juist wel goed was of juist het slechtste wat er had kunnen gebeuren.
Ik weet niet of er een complot is of dat we gewoon allemaal pech hebben.
Ik weet niet of onze overheid het beste met ons voor heeft of een verzameling is van mensen die het ook niet weten.
Ik weet niet of mediteren echt helpt.
Ik weet niet of we op vakantie gaan volgend jaar.
Ik weet niet of mijn relatie met geld echt is veranderd.
Ik weet niet precies wat de bedoeling is.
Ik weet niet of een plan hebben juist goed is of juist niet.
Ik weet niet hoe ik moet uitleggen hoe ik sta in de hele mondkapjes situatie.
Ik weet niet hoe ik mijn zoon kan helpen met z’n heftige emoties.
Ik weet het niet.
Ik weet niet wat ik moet doen.
En ik word verscheurd, want mijn systeem gilt dat ik het allemaal WEL MOET WETEN.
Want ik moet iets doen, ik moet iets oplossen, ik moet iets beter maken.
Adem in..
Adem uit..
Ik roep mijn geheime wapen op.
Mijn alter ego.
———————————————–
Ze voelt met haar voeten de aarde en ze veegt het haar uit haar gezicht.
Met haar hand boven haar ogen tuurt ze over de wijde vlakte.
Daar ergens ver weg, eindigt haar blik diep in haar hart en ziel.
De trilling boven de horizon voelt ze resoneren in haar lichaam.
En rustig, maar zeker rolt haar essentie naar haar toe, weer en weer en weer en weer.
Ze knielt en neemt een stukje van de aarde in haar handen en laat het door haar vingers gaan.
Ze loopt verder en voelt dat het wat moeizamer gaat.
Haar voeten en benen worden getikt en gekieteld, ze loopt rustig door.
Het geruis maakt bijna een melodie en de wind speelt steeds wilder met haar haren.
Op die plek, op dat moment is het zo makkelijk.
Ze geeft zich over aan wat er is op het moment en ze geniet intens en optimaal.
Niks aan, super makkelijk, easy peasy, want waar ze ook kijkt is schoonheid: de lucht, het uitzicht, de natuur, de vogels.
Ze doet haar ogen dicht en ze doet ze weer open.
Ze is weer terug waar ze was.
Midden in een raar soort ruzie die gaat over niks, die ging over niks en nog wel een poosje over niks zal doorgaan.
Ze had het niet in de gaten, maar ze ging er weer in mee als een soort machteloze marionet aan een touwtje.
Ze doet haar ogen dicht en weer open.
En daar is ze weer, de zee.
Daar is ze weer, als de eeuwige geduldige vriendin, nee ze is meer als een moeder.
Zo’n lieve, fijne moeder, die woest en wild is als het moet en kalm en zacht als het nodig is.
En zo irritant, het is nooit zoals ze het wilt maar het is altijd wat nodig is.
En ze voelt als helemaal alleen van haar.
Alsof alles wat ze laat zien en laat horen alleen voor haar ogen en oren bestemd is.
Ze wordt één met alles wat ze is en ze laat haar lichaam bewegen.
En vanuit de beweging volgt een geluid.
En vanuit het geluid volgt meer beweging.
En daar is het weer, die eenheid, die volledige versmelting met alles wat er is.
Ze is een indiaan.
Ze is een Strand Indiaan.
Ze is alles en ze is niets.
Ze is woest aantrekkelijk en ze is stil en onzichtbaar.
Ze ziet eruit alsof ze naar een feest gaat, maar ze staat in de branding met natte haren en zand op haar huid.
Ze lacht, ze huilt.
Ze daagt uit, ze heeft lief.
Ze weet niets.
En dat geeft niets.
Ze voelt alles.
Alles is goed, altijd.
Aho.
————————————
Ik weet niets.
En dat geeft niets.
Ik voel alles.
Alles is goed, altijd.
Liefs, Divera