Ik trek ze aan en rustig maak ik de veters vast.
Het was weer even geleden en ik vraag me af of ik het nog wel kan.
Ze had zeker 6 modellen voor me uitgestald, netjes op een rijtje.
Ze zegt ‘je mag wel even heen en weer hoor’.
Ik voel een sliertje zenuwen door m’n borst trekken.
‘Kan ik het nog wel’?
Ik sta op.
Recht m’n schouders.
M’n benen bewegen als vanzelf.
En de rest van m’n lichaam rolt mee.
Ze zitten als gegoten.
Ze passen perfect.
Ik skate een paar keer de ruimte rond en in m’n hoofd zingt Chaka Khan me toe:
Toeloeloeloe, toeloeloeloe, toeloeloeloie.
Pew pew peew pew penene.
Pew pew peew pew penene.
Captured effortlessly
That’s the way it was
Happened so naturally
Did not know it was love
The next thing I felt was you
Holdin’ me close
What was I gonna do?
I let myself go
And now we’re flyin’ through the stars
I hope this night will last forever
Binnen een seconde word ik overspoelt door het inmiddels bekende en geliefde gevoel.
Ik heb het leren kennen, ik heb het leren herkennen.
De verruiming.
De JA!
Het gevoel van perfecte afstemming, gemengd met een snufje passie en een vleugje extase.
Dat is hoe mijn ultieme afstemming voelt.
Als de afdaling van de achtbaan.
Als een ontploffing van vlinders in m’n hart.
Ik kén het gevoel zo goed.
Ik weet zo goed hoe het voelt.
Ik heb dit gevoel m’n hele leven al gehad.
Maar ik heb het altijd verkeerd begrepen.
Ik heb nooit de nuances van dit gevoel ontdekt.
En ik heb NOOIT geweten wat de kracht ervan was.
Laat staan dat ik die kracht met opzet gebruikte om mijn meest epic leven te creëren.
Ik voelde het toen ik sieraden begon te maken.
Ik voelde het toen ik salsa dansen ontdekte.
Ik voelde het toen ik besloot om Spaans te leren.
Ik voelde het toen ik naar Barcelona verhuisde.
Ik voelde het toen ik m’n man ontmoette.
En nog op 100.000 andere ‘kleinere’ momenten die ik nu niet meer kan reproduceren.
Maar ik zette dat gevoel altijd oneerbiedig weg als:
‘Zo voel je je dus als je iets leuk vindt.’
Big deal.
Big deal? Ja, een ENORME deal!
Het is zoveel meer!
Het is een baken, een gids, een richtingaanwijzer.
Het heeft zoveel nuances en details.
Groots en meeslepend, kleine vonkjes, grotere lichtflitsen of zo’n gedachte ‘dit klopt gewoon’.
Je voelt het als het klopt.
Het roept je onophoudelijk.
Soms hard, soms fluisterend.
Maar je voelt het als het klopt.
‘Deze kant, deze kant, hierheen, hier ligt jouw pad, hier ligt wat de bedoeling is voor jou, hierheen, ja zo gaat ie goed, gewoon doorgaan, kom maar, dit is echt echt echt de bedoeling.’
Het is een spel.
De verruiming voelen.
Dat gevoel eren met actie.
Ontdekken waar het je brengt.
En als je het intrigerend vindt om het spel te spelen, heb je eigenlijk al gewonnen.
Met een intense zucht van voldoening plof ik weer bij haar op de bank.
‘Lekker he?’ grijnst ze.
Of ze het nu had over hoe heerlijk en perfect de skates zaten.
Of het haar interpretatie was van mijn enorme glimlach.
Of dat ze zag hoe intens ik het skaten had gemist.
I don’t know.
And frankly my dear, I don’t give a damn!
Lfs, Divera
