Ik kijk naar haar. Haren helemaal wit, huid broos en teer en een persoonlijkheid die nog steeds de kamer kan vullen met haar aanwezigheid.
‘Ik hou echt heel veel van je zoon, wist je dat?, zeg ik tegen haar. ‘Ja’, zegt ze. ‘Dat weet ik en dat zie ik ook. En hij houdt ook veel van jou’ zegt ze.
En zo blijven we samen even in het mooie moment hangen. Dat liefdevol wordt verstoort door m’n dochter die ook wel weer de aandacht wil en hard roept: ‘kijk eens ik doe, oma!’.
Dit is waar het leven voor bedoelt is.
Geluk zo groots voelen dat je het bijna kan vastpakken.
Ik wist niet dat het bestond.
Familie geluk.
Liefdes geluk.
Eigen geluk.
Levensgeluk, ja dat is het.
Maar mijn ziel wist wel beter. Het is er, fluisterde ze. Maar je moet me vertrouwen en mijn lead volgen. En die lead voelde in het begin als ‘onverklaarbaar maar ik kan niet anders’. Waarschijnlijk omdat ik in mijn drama het gefluister niet hoorde en er wat meer brute maatregelen nodig waren.
Ik kon niet anders dan thuis weggaan, ook al voelde het alsof ik mijn vader aan zijn lot over liet.
Ik kon niet anders dan mijn relatie na 14 jaar stoppen, ook al vervloekte ik mezelf dat ik hem zoveel pijn deed.
Ik kon niet anders dan naar Spanje verhuizen, ook al zou ik zoveel mensen gaan missen.
Ik kon niet anders dan voelen wat er allemaal was, om oud plaats te laten maken voor nieuw.
Ik kon niet anders dan tegen deze man zeggen dat ik voelde dat er meer was, ook al had ik geen idee hoe dat verder zou moeten gaan.
Elke ‘ik kon niet anders’ heeft mijn leven veranderd.
En elke ‘ik kon niet anders’ heeft me leren luisteren naar m’n gevoel.
Nu herken ik steeds beter die EERSTE signalen.
Het is niet meer pas als ik een ‘ik kan niet anders’ voel, dat ik bijna door het leven gewoon een kant op gestuurd wordt.
Ik voel, ik verlang, ik kies, ik stem af, ik ervaar, ik spreek me uit, ik handel en dan doe ik het hele, heerlijke riedeltje weer opnieuw.
Leven met opzet is zoveel mooier dan leven per ongeluk.
Liefs, Divera