We groeien allemaal op met een beeld van ‘hoe het hoort’.
Een tijdlijn.
Een juiste tijdlijn.
Verkering.
Samenwonen, het liefst met dezelfde als waar je verkering mee kreeg.
Trouwen, het liefst met dezelfde als waar je mee ging samenwonen.
Kindjes krijgen, het liefst met wie je getrouwd was.
Een juiste tijdlijn.
Daar is natuurlijk niks mis mee.
Voor sommigen is dit precies wat klopt.
Maar het is slechts één van de ontelbare mogelijkheden om een gelukkig leven te leven. Een leven in afstemming met wie jij echt bent. En sorry, maar daar past geen ‘juiste tijdlijn’ bij.
Ik zie het zoveel om me heen.
Geloven dat je aan een bepaald beeld moet voldoen, maar ondertussen kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan.
En die weerstand op hoe het leven door jou geleefd wil worden en dat niet in vrijheid kunnen toelaten, DAT is wat het allermeeste zeer doet.
Als je mijn leven van de buitenkant bekijkt kun je denken HUH?
Eerst 14 jaar een relatie hebben, niet trouwen en geen kinderen.
Dan die relatie stoppen, zonder een reden waarvan de buitenwereld kon zeggen ‘ja, logisch’.
Dan naar het buitenland verhuizen.
Dan iemand ontmoeten en binnen 2 jaar was het er allemaal INEENS wel.
Trouwen, kinderen krijgen.
En weet je waar ik nog het meeste pijn van heb gevoeld?
Dat ik al die jaren VOND dat ik het beeld hoog moest houden en moest voldoen aan wat ’normaal’ was. En omdat ik dat niet deed (ik wilde misschien best trouwen, maar ik wilde per se geen kinderen), voelde ik dat eeuwige juk van ‘JE DOET HET NIET GOED’ zwaarder en zwaarder wegen.
Pas toen ik het los kon laten, kon wat er echt mocht gebeuren, gebeuren.
Ik raakte los van mijn angst om nog meer pijn en verdriet te hebben in mijn leven.
Ik voelde me meer en meer gelukkig en fijn met wie ik echt was.
En vanuit die liefde voor het leven, voor mezelf en voor m’n geweldige man, mocht ik ineens dat verlangen voelen VAN BINNEN UIT. Ik wil graag een kind. En ik wil dat graag met hem.
De perfecte tijdlijn is een illusie, zoals er zo veel zijn in onze realiteit.
Het eerste besef is super pijnlijk.
Maar ik beloof je, als je ziet wat ECHT is voor jou, wat KLOPT voor jou en je gaat die stroom van het leven volgen, zal je pas echt weten wat deze woorden betekenen:
“En ze leefde nog lang en gelukkig”.
Liefs, Divera
p.s. nee, het is geen spelfoutje. Ze leefde, niet ze leefden. Want om gelukkig te zijn en te leven in afstemming met wie je echt bent, is de ander niet nodig. Wel fijn en bijzonder. Maar niet nodig.
p.p.s. en omdat een fijne liefdesrelatie wel zoveel kan toevoegen aan een gelukkig leven, wil ik je heel graag inspireren.