Ik moet ook zus en misschien moet ik ook zo.
Oh ik moet natuurlijk ook nog dit en misschien moet ik ook nog dat.
Vroeger was ik ergens in het midden van deze gedachtengang al in actie gesprongen en nu zie ik ze aankomen.
Het begint met een beetje scrollen op Facebook. Leuke dingen bekijken, kijk dat is ook geinig. En onverwacht komt er iets voorbij waarvan mijn systeem een klein signaaltje afgeeft: ‘moet jij ook nog wat mee’. En vroeger herkende ik die eerste signalen niet direct en ging ik me steeds slechter voelen, toch stug doorscrollen. En als ik dan niks deed, voelde het ongemakkelijk en als ik wel in actie kwam (nog even snel een video maken, ooh doe ik ook zo’n gratis training, zo gemaakt) voelde het vaak ook zo ‘off’.
En nu zie ik het aankomen, godzijdank.
Ik ben nog herstellende van de ergste griep ooit en ik scrol wat op Facebook. Leuke dingen bekijken, kijk dat is ook geinig. En ineens komt de gedachte ‘daar moet ik ook nog wat mee’ en voordat de gedachte helemaal rond en af is en zich wil vastgrijpen aan mijn systeem, zie ik ‘m.
Interessant!
Wil ik dit? Nope.
Lijkt het me iets? Nope.
Wil ik waar zij voor staat? Ook niet.
Waarom zou ik er dan iets mee moeten?
Echt, ik heb geen idee.
Behalve dan dat het een soort oud geoefende gedachte is: anderen weten beter wat goed is en wat ik moet doen, dus ik moet vooral doen wat zij doen.
Ik heb tegenwoordig een andere werkwijze en die bevalt me uitstekend.
Maar ik moet wel WAKKER blijven voor die oude gewoontes.
Mijn nieuwe gewoonte: ik laat me inspireren door wat ik mooi vind en interessant en soms ook wel spannend.
En ik nodig het allemaal uit in mijn veld om vrij rond te bewegen.
En inmiddels vertrouw ik erop: als het voor mij is, als het mijn essentie dient, als het mij geluk, liefde en een goed gevoel geeft, zal het nog een keer langskomen. Precies op het juiste moment met precies zo’n ‘window of opportunity’ waarin ik precies op de manier die goed is voor mij in actie kom.
Soms is het iets kleins als iemand bellen of een quote plaatsen op Social Media. En soms staat er ineens een hele Schitterend Leven Show.
En zodra ik stiekem toch een keer denk ‘oh daar moet ik ook nog wat mee’ stop ik die gedachte en nodig ik wat het ook was om vrij te bewegen in m’n veld.
Om er vervolgens op te vertrouwen dat zal gebeuren wat er moet gebeuren.
Is het altijd makkelijk?
Ehm nee..
Vooral omdat de rest van de wereld zich nog zo graag op de oude manier gedraagt en van mij ook graag hetzelfde, oude en vertrouwde gedrag ziet.
Is het de moeite waard?
Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik kan niet anders meer. En dat geeft zo ontzettend veel rust, dat kan ik je bijna niet uitleggen.
Schitterend Leven.
Niet altijd even makkelijk, maar oogverblindend mooi.
Liefs, Divera