Ik hou van superhelden. En met m’n zoon van 8 naast me is het extra leuk om te genieten van alle Marvel avonturen. Heerlijk. Ik hou ervan. X-Men, Avengers, Ant-man, we hebben ze allemaal gezien. Meer dan eens. Met als hilarisch effect dat we afwisselend de Hulk (HULK SMASH) of Superman nadoen (heel hard SUPERMAN roepen, al rennend door de kamer met één vuist vooruit).
En de films, groots en meeslepend op het ene moment en klein en gevoelig op het andere moment.
Met meer van het eerste dan van het tweede ????.
In mijn ochtendmeditatie voel ik de gloeiende bol van geluk weer groter en groter worden en ineens schiet het beeld van Iron Man in m’n hoofd en ik moet lachen. En hoe ik daarna m’n best ook doe, Iron Man neemt m’n hele meditatie over. Met een ondeugende glimlach, schijt aan wat andere mensen vinden en een enorme levenskracht. En die krachtbron zit precies op de plek waar ik mijn geluk voel gloeien. En in dezelfde meditatie zie ik hoe ik van Superman naar Iron Man ben veranderd.
Ik was vroeger een onuitstaanbare redder. Laten we zeggen, een doorgeschoten Superman. Zo één die arme oude vrouwtjes tegen wil en dank naar de overkant van de weg sleurde, om er bij aankomst achter te komen dat ze helemaal niet naar de overkant moest. Ik bemoeide me met alles en iedereen, gevraagd en ongevraagd. En als iets maar neigde naar ‘fout gaan’ moest ik handelen. Dan liet ik duidelijk de S die zowat op m’n borst getatoeëerd was zien met de boodschap ‘ik regel het wel even’. Niet handig. Niet fijn. Niet voor de anderen en helemaal niet voor mij.
Dat was mijn eerste levensmissie: alles wat fout is, was of lijkt te gaan, goed maken.
En let op, mijn tweede levensmissie was: waardering en erkenning krijgen als reden voor mijn bestaansrecht.
De optelsom ‘from hell’.
Want raad eens wat er meer dan eens gebeurt als je je gevraagd en ongevraagd bemoeid en vind dat er dingen fout gaan?
En dat jij eigelijk de enige bent die echt weet hoe en wat?
Juist. Niet iedereen vind dat even tof.
Logisch.
En sommigen vertelden me dat luid en duidelijk (auw).
En anderen kozen zwijgend gewoon hun eigen weg (ook auw).
Ik huil er niet meer over, ik ben er niet meer boos over, ik geef mezelf ook niet meer op de kop over hoe het vroeger was.
Het was wat het was.
En om een reden.
Want als je niet beter weet, doe je gewoon waarvan je denkt dat het beste is.
En toen werd ik wakker.
AUW!
Want niet alleen zag ik mijn onhandige gedrag, ik kreeg ook even fijntjes de boodschap dat ik dat drama en al die ellende zelf had aangetrokken.
Niemand heeft ooit gezegd dat wakker worden het eind is van al het gedoe.
Ik vond wakker worden het begin van het grootste gedoe ooit.
Want ik zag welke kant mijn trein opging, ik wist ook dat de enige reden dat de trein bleef rijden was omdat ik die richting bleef voeden met gedachtes en gevoelens die me dag na dag meer benauwde.
En voor m’n gevoel werkte niets om dit te stoppen. Alles wat ik deed om beter voor mezelf te zorgen, bewuster mijn gedachtes en gevoelens te kiezen en richten leek mij niet te brengen waar ik zo intens naar verlangde.
En.. toen kwam ineens het kantelpunt.
Zoals een trein die eerst met volle vaart richting Doomsville reed.
Geen extra brandstof meer krijgt en daardoor vaart mindert en mindert.
Dan stopt..
En vervolgens door steeds meer hete kolen in de locomotief aan de andere kant voorzichtig in beweging komt richting Blissville!
De prijs die we betalen voor Schitterend Leven, lieve schat, is dat je je elk moment bewust moet zijn: welke locomotief geef ik nu brandstof? Die richting kommer en kwel of die richting mijn dromen en verlangens?
Sjonge, wat een mengelmoes aan metaforen in dit korte stuk!
Nou ja, kies wat het beste bij jou past en neem het mee je dag en je leven in.
En wat niet past, laat je lekker links liggen.
Dat werkt zo met deze braindump die je aan het lezen bent en eigelijk, met alles als je Schitterend wilt Leven!
Liefs, Divera