M’n hart maakt een sprongetje als ik kijk naar het resultaat:
Nette stapeltjes.
Op kleur en op mouwlengte.
Ruimte.
En waar ik ook kijk, ik zie iets wat ik graag zie én wat ik met liefde draag.
Het is ooit begonnen als een verlangen: een kledingkast als schatkamer.
En dat verlangen kwam uit pure noodzaak, want het was letterlijk een kleren-bende.
Het werd steeds erger, want kleding opvouwen had geen nut en geen functie, want er was toch geen plek om een stapeltje neer te kunnen leggen. Dus na het wassen liep ik met m’n schone was naar de kast en zwiepte het een soort van op z’n ‘eigen’ plank.
Ik had een plank met huispakken, ik had een plank met truien en vesten, een plak met shirts en een plank met broeken.
Dus er zat heus wel een soort van systeem is, maar daar was alles mee gezegd.
Ik merk dat ik gewoon moeite heb met opschrijven hoe het precies is gegaan, omdat er zoveel besluiten en inzichten en genomen stappen door elkaar lijken te lopen.
Weet je wat? Ik vertel de uitgebreide versie in de podcast en ik geef je hier de verkorte samenvatting.
Hoe was het?
Dramatisch.
Rommel, gebrek aan ruimte en een groeiende weerstand op het hele onderwerp ‘wat moet ik aan vandaag’.
Wat heb ik gedaan?
Samenwerking gestart met de briljante Judith Verschuren, stylingcoach.
Eerst fijne, nieuwe sets kleding gekocht.
Vanuit de liefde voor m’n nieuwe kleding, stukje bij beetje ruimte gemaakt in m’n kast.
Wat had het grootste effect?
Jongens.. Ik heb ALLES uit m’n kasten gehaald.
Alles..
Marie Kondo Style..
Alle sportkleren.
Sjonge, je zou denken dat ik een topsporter ben, ik heb bijna 14 shirtjes, 6 broeken en allerlei overjasjes en handschoenen voor als het koud is gevonden.
Al het ondergoed.
Sjonge, ik zal niet in details treden, maar daar was absoluut een update nodig.
Al m’n pyjama’s.
Ha! Dat had ik al goed voor elkaar. In een eerdere opruim sessie had ik alle vale, kapotte en niet bij elkaar passende slaapsets vervangen door fijne pyjama’s van Charlie Choe. Ken je die? Als je houdt van fijne pyjama’s moet je daar echt eens kijken.
En alle overige kleding.
Uit alle hoeken en gaten kwamen spullen, soms van meer dan 15 jaar oud. Al zou ik het willen, zou ik er niet meer ingepast hebben.
En echt, het meeste had ik in geen jaren meer aangehad.
Ik legde alleen maar terug in mijn kast wat een HELL YES was, waarvan ik zeker wist dat ik het zou dragen en dat er een complete set mee te maken was.
De rest ging allemaal in klapkratjes in de hoek van de kamer. En het idee was: als ik in de komende weken echt iets zou missen, dan dook ik het op uit de kratjes en mocht het gewoon weer in de kast liggen. Er zijn inmiddels drie lange mouwen truitjes gered, de rest bleef onaangetast.
So far so good.
En toen kwam het moment van het grootste inzicht en het grootste gedoe.
Want na een week of 6 nam ik het besluit om alles wat in de kratten onaangeroerd was, in zakken te stoppen en naar de kringloop te brengen.
Er zat één essentiële fout in mijn plan.
Ik moest het van de klapkratjes in zakken stoppen. En met die handeling ging alles weer door m’n handen, langs m’n ogen en door m’n hele systeem. Ik werd ik overmand door een intens gevoel van angst en paniek. Wat nou als ik toch weer wil hardlopen? Wat nou als gilets toch weer in de mode komen? Oh kijk nou, die heb ik altijd zo fijn gedragen, vroeger. En nou, dat vest is nog van m’n vader geweest dat kan ik toch niet gewoon wegdoen?
De paniek greep zich gewoon vast in m’n lichaam, zo interessant!
Ik ben gaan voelen, ik ben gaan kijken en ik heb dit proces alle tijd en ruimte gegund.
Dit ging over zoveel meer dan een kast opruimen.
Dit ging over afscheid nemen wat me niet meer dient.
Dit ging over de moed durven opbrengen om los te laten.
Dit ging over vertrouwen dat alles zal gaan zoals het moet gaan.
Dit ging over mogen genieten.
Dit ging over kiezen voor wat goed is voor mij.
Dit ging over een update, nee REBOOT van mijn interne navigatie systeem.
Oud: leven vanuit angst en tekort.
Nieuw: leven vanuit liefde en vertrouwen.
De praktische oplossing die de rust deed wederkeren
Eén liefdevol besluit maakte dat ik weer rustig kon worden.
Dat ene besluit maakte deze hele onderneming perfect.
The Sentimental Box, een idee gepikt van The Home Edit (kijk maar eens op Netflix).
Ik heb één doos gemaakt met dingen die ik voor altijd wil bewaren, maar die niet meer thuishoren in mijn kledingkast: het Ado t-shirt wat ik moest dragen op m’n vrijgezellen dag, het vest van mijn vader, het eerste truitje dat m’n liefste me kado deed toen we voor het eerst samen gingen winkelen in Barcelona, het truitje wat ik aanhad op mijn afscheidsfeestje toen ik terug ging naar Nederland en nog meer van dat soort pareltjes.
Ruim Op
Als je het spannend vindt om al het gedoe in je hoofd op te ruimen, begin gewoon met een kast.
Of met een laatje.
Of met het handschoenenkastje van je auto.
Het begint met een besluit dat het beter mag, fijner mag, dat het meer mag kloppen bij wie je echt bent.
En laat je verrassen hoe het leven je op alle manier bijstaat om van drama naar droomleven te gaan.
Liefs, Divera