Het inzicht kwam niet in één klap.
Er was geen blikseminslag.
Het was niet één ‘disruptive moment’.
Het was een geleidelijk proces.
Stukje bij beetje kwam het inzicht.
Dat het nooit aan een ander ligt, niet aan de situatie, niet aan de drama’s die ik heb beleefd, niet aan het onbegrip van de ander, niet aan de omstandigheden, niet aan het weer, niet aan de aardstralen, niet aan de stand van de maan, niet aan met welk been ik uit bed ben gestapt en niet aan wat ik wel of niet kan.
Het is ALLEMAAL een inside job.
Alles.
Shit.
Als ik gelukkig wil zijn, is het aan mij.
Als ik een liefdevolle relatie wil, is het aan mij.
Als ik voldoening wil voelen in mijn werk, is het aan mij.
Als ik me geliefd, gezien, gehoord en begrepen wil voelen, is het aan mij.
Als ik vol vertrouwen het leven wil aangaan, is het aan mij.
Als ik los wil komen van mijn verleden, is het aan mij.
Als ik me bevrijd wil voelen van de schuld en schaamte over de dood van m’n moeder, is het aan mij.
Als ik meer wil uit het leven, is het aan mij.
Het is MIJN verantwoordelijkheid.
En dat maakt MIJN geluk.
Afstemming is alles.
Je eigen verantwoording is alles.
Ga genieten van je eigen afstemming
Ga genieten van je eigen verantwoording.
Ga genieten van WETEN dat jij jezelf in elk moment kunt geven wat je nodig hebt.
En dan, ooooooooh…..
Moet jij eens opletten.
Koren gaan zingen, lichteffecten verschijnen, en daar sta jij, bovenaan de berg met een stralende zon achter je en van die fenomenale rookeffecten aan je voeten. Het leven neemt je over, het geluk stroomt door je aderen en het is alsof de wereld, het leven, alles en iedereen zich buigt naar jouw verlangens.
Daar waar je loopt, komt op jouw pad wat jouw pad moest kruizen.
Daar waar je bent, ontmoet je wie je moet ontmoeten.
Daar waar je ligt, ervaar je wat je wilt ervaren.
Daar waar je kijkt, zie je wat jij moet zien.
En dan gaat het van SHIT, het is aan mij..
Naar ‘oooooh, het is dus aan mij..’
Om uit te komen bij ‘godnondeju wat briljant, het is dus aan mij!!’
Liefs, Divera