**For all our international friends**
Please use ChatGPT or Google translate, I don’t have the energy nor the headspace to write all this in Dutch and English. Thank you for understanding and for your support. It’s highly appreciated.
Op het moment dat ik dit schrijf is het 17 april. Maar het voelt alsof we een jaar verder zijn sinds het begon. Ik weet dat er collega’s, (oud-)medewerkers, vrienden, kennissen, internationale contacten en andere betrokkenen zijn die willen weten hoe het met ons gaat. Daarom deze plek. Hier deel ik ons verhaal en hier zal ik ook updates plaatsen zodra dat kan.
Maandag 14 april: een telefoontje dat alles veranderde
Mijn man zou die maandag een overleg hebben met een van de eigenaren van de Zweedse holding boven Tele Radio. In het weekend ervoor was hij nog even naar het kantoor gegaan. Om te zorgen dat alles netjes was. Want als er hoog bezoek komt, dan wil je dat het in orde is. Dat typeert hem ook: zorgvuldig, loyaal, trots op wat hij gebouwd heeft.
Op maandagmiddag belt hij me. Ik zit in een coaching met een klant, dus ik druk hem weg. Hij belt nog een keer. En nog een keer. Dan weet ik: dit is ernstig.
Hij zegt: “Ik word ontslagen.” Dat was niet letterlijk de juridische term op dat moment, maar dat zijn wel de woorden die hij uitsprak. De schok was totaal.
Ik rondde mijn gesprek met de klant netjes af en ben direct naar hem toe gegaan. Vanaf dat moment zijn we beland in iets wat het beste te omschrijven is als een nachtmerrie. Omdat het om een lopend onderzoek gaat weten we niets en willen ze ons ook geen informatie geven. Maar wat ik wél weet, vertel ik hier.
Van trots naar totale verbijstering
We zouden binnenkort met het hele bedrijf naar de Efteling gaan, om 25 jaar Teleradio te vieren. Mijn man heeft het bedrijf vanaf nul opgebouwd. Zijn leven, zijn visie, zijn toewijding zitten in dat pand. En ineens… mag je er niet meer in. Zonder reden. Tot de dag van vandaag is die reden ons niet verteld.
Ik zelf had ook een belangrijke interim rol binnen het bedrijf. Toch werd mij ook de toegang tot het pand ontzegd. Mijn sleutels zijn ingenomen. Ik mocht geen contact meer opnemen met collega’s. Dinsdag, de dag na het incident, ben ik toch naar kantoor gegaan. Aangebeld. In de hoop dat ik het nog kon afsluiten voor mezelf. Dat ik afscheid kon nemen van wat als een tweede thuis voelde. Gelukkig mocht ik naar binnen en heb ik een gesprek gevoerd met twee mensen van het management. Over de inhoud van dit gesprek deel ik misschien later meer, maar het zal hen in ieder geval bijblijven.
Overleven, schakelen en blijven staan
Omdat we geen idee hebben hoe dit af gaat lopen, hebben we direct onze maatregelen genomen. We zijn niet in de problemen (nog niet) en we willen dat graag zo houden. Dus: noodtoestand. Overbodige kosten eruit. Kinderen van de opvang gehaald, tweede auto en zelfs ons boshuis te koop gezet.
Niet omdat we zwelgen in de ellende, maar omdat we scherp willen blijven. Omdat we dit samen willen doorkomen, als gezin. En dat doen we ook. Sterker dan ooit. Wij staan. Maar het doet pijn. Want wat hier gebeurt, is groot onrecht. Het gevecht tussen de advocaten is gestart en niemand weet nog hoe dit zal aflopen. Of de waarheid boven tafel komt. Of recht zal zegevieren.
Dit blog is er voor wie zich afvraagt hoe het met ons gaat. Omdat we geen contact mogen hebben met de mensen die jarenlang met ons hebben samengewerkt. Die ineens hun directeur voor hun ogen uit het pand zagen worden begeleid en die met vragen achterblijven. Net als wij.
Deze plek is bedoeld als baken. Een open raam in een situatie waarin de deuren dichtgegooid zijn.
Zodat wie wil, kan meelezen en meeleven.
Dank je wel dat je hier bent.
Lfs,
Divera
—————————
** update 20 april**
Er is een meeting aangekondigd die plaats zal vinden op dinsdag 29 april. Ons is beloofd dat er dan meer duidelijkheid wordt gegeven.
** update 29 april **
De beloofde sessie is door de tegenpartij uitgesteld en doorgeschoven naar 30 juni. Ze stellen wel een tussentijdse ontmoeten voor in de week van 12 mei. De onzekerheid blijft en dat is echt vreselijk. We gaan nu in overleg met onze advocaat wat we hier in kunnen doen, want het ‘niet weten’ is niet vol te houden en zeer onrechtvaardig.