Ik wil dat iedereen die me ziet denkt ‘dat wil ik ook’.
Zo, ik kan het maar gezegd hebben.
Ik wil dat bij iedereen die mijn leven nu ziet, iets geactiveerd wordt.
Ik wil dat iedereen die mijn leven nu ziet denkt ‘daar ga ik voor’.
Niet omdat ik beter ben of beter doe.
En om niet PRECIES te doen wat ik doe en hoe ik het doe.
Nee nee..
𝗪𝗮𝘁 𝗶𝗸 𝗱𝗼𝗲, 𝘃𝗲𝗿𝘁𝗲𝗹, 𝗹𝗮𝗮𝘁 𝘇𝗶𝗲𝗻, 𝗴𝗲𝗲𝗳𝘁 𝗛𝗢𝗢𝗣.
𝘗𝘰𝘵𝘷𝘦𝘳𝘥𝘪𝘬𝘬𝘪𝘦 𝘸𝘢𝘵 𝘨𝘦𝘦𝘧 𝘪𝘬 𝘨𝘳𝘢𝘢𝘨 𝘩𝘰𝘰𝘱.
Hoop
Dat is het enige wat mij al die jaren op de been hield.
Ik begreep er niks van.
Waarom het altijd zo ontzettend moeilijk moest zijn.
Mijn intense huilbuien op de meest onhandige momenten, die diepe ongelukkige gevoelens en die onrust.
Dat was misschien nog wel het ergste: onrust.
Die intense onrust, gatver.
Ik kan nog contact maken met dat gevoel als ik er langer over nadenk.
Soms bracht de onrust wat extra vrienden mee.
Met een maag vol met modder en lood in m’n benen bewoog ik me dan door de dag.
Maar zelfs op de rustige dagen, voelde het als een hond die z’n plekje niet kan vinden.
Steeds draaien en draaien, nog wat opschuiven, even zitten, nee was het toch niet.
Die onrust.
Continu.
Altijd aanwezig.
In alles wat ik deed.
Werk.
Vriendschappen.
Relatie.
Familie.
Geld.
Het klopte gewoon niet.
En dat was nog wel het ergste.
Ik kon gillen van frustratie dat ik er gewoon m’n vinger niet achter kon krijgen.
WAT klopte er dan niet?
WAT ging er dan mis?
WAT was er dan nodig?
𝗪𝗔𝗧 𝗗𝗢𝗘 𝗜𝗞 𝗡𝗜𝗘𝗧 𝗚𝗢𝗘𝗗?
Ik had toch alles (uiteindelijk) goed voor elkaar, uiteindelijk?
Goede baan, stabiele relatie, mooi huis, druk sociaal leven.
Bla bla bla bla bla..
Ergens geloofde ik niet dat het kon.
Het zal er wel bij horen, dacht ik.
Maar er was ook hoop. Goddank.
Want ik zag andere mensen het wél doen.
En die mensen veroorzaakte een vonkje in mijn ziel.
Ik zag ze genieten.
Ik zag ze zichzelf zijn.
Ik zag geluk.
Het pad dat ik de eerste 30 jaar van m’n leven heb afgelegd, ben ik voor m’n gevoel door het leven heen gesleurd.
Ze greep me bij m’n nekvel en sleepte me door de modder, met m’n gezicht over het grindtegels, dwars door de prikkelbosjes.
En ik liet haar begaan.
Met m’n ogen dicht en gesloten hart heb ik het allemaal ondergaan.
Ik voelde me machteloos.
𝗘𝗲𝗿𝘀𝘁 𝗺𝗼𝗲𝘀𝘁 𝗶𝗸 𝗱𝗲 𝘀𝗰𝗵𝘂𝗹𝗱 𝗲𝗻 𝘀𝗰𝗵𝗮𝗮𝗺𝘁𝗲 𝘃𝗼𝗼𝗿𝗯𝗶𝗷
‘Hoe bedoel je, je bent niet gelukkig?!
Hoe bedoel je meer, beter, anders?!’
Wat ben jij een ontzettend verwend nest!
Kijk verdomme om je heen!!
De kindertjes in de Derde Wereld, die hebben het moeilijk!’
En hoe donker en onoverkomelijk alles soms leek.
Ergens was het daar..
Een glittertje..
Een sprankje..
Een straaltje licht..
Een klein, zwaaiend dwaallichtje..
‘Hier, deze kant op..’
𝗛𝗼𝗼𝗽.
Hoop, in een tere formule van een verlangen van binnen en het voorbeeld van mijn helden van buiten.
Vroeger was het Madonna.
Man, zij is (nou ja, was.. maar laten we het daar niet over hebben) toch hét toonbeeld van een droomleven creëren en hard genieten?
Ook haar moeder ging dood toen ze heel klein was, en kijk wat zij heeft gecreëerd?
En later werd mijn ziel gevoed door een mooie line-up van online helden.
Die net als Oprah elke dag kwamen opdagen, tools deelde, vertelden over hoe het wel kon.
Ze lieten een leven zien waarvan mijn glittertje hoop zich ging vermenigvuldigen.
𝗧𝗼𝗲𝗻 𝗱𝗲 𝗵𝗼𝗼𝗽 𝗴𝗿𝗼𝗼𝘁 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗲𝗴 𝘄𝗮𝘀 𝗴𝗲𝗴𝗿𝗼𝗲𝗶𝗱, 𝗱𝘂𝗿𝗳𝗱𝗲 𝗶𝗸 𝗴𝗿𝗼𝘁𝗲 𝗸𝗲𝘂𝘇𝗲𝘀 𝘁𝗲 𝗺𝗮𝗸𝗲𝗻.
Relatie beëindigen na 14 jaar.
Baan opgeven.
Verhuizen naar het buitenland.
Allemaal binnen een periode van een jaar.
𝗜𝗸 𝗴𝗶𝗻𝗴 𝗼𝗽 𝗼𝗻𝘁𝗱𝗲𝗸𝗸𝗶𝗻𝗴𝘀𝘁𝗼𝗰𝗵𝘁.
Wat is er nog meer?
Wat doen de mensen die ik zo bewonder?
Wat zijn de dingen die ik zelf wel in de hand kan houden?
Wat kan ik doen om me beter te voelen?
𝗘𝗻 𝗼𝗻𝗯𝗲𝗱𝗼𝗲𝗹𝗱 𝗲𝗻 𝗼𝗻𝗴𝗲𝗽𝗹𝗮𝗻𝗱 𝘀𝘁𝗿𝘂𝗶𝗸𝗲𝗹𝗱𝗲 𝗶𝗸 𝗯𝗶𝗷𝗻𝗮 𝗼𝘃𝗲𝗿 𝗺𝗶𝗷𝗻 𝗴𝗿𝗼𝗼𝘁𝘀𝘁𝗲 𝗼𝗻𝘁𝗱𝗲𝗸𝗸𝗶𝗻𝗴: 𝗗𝗨𝗥𝗩𝗘𝗡 𝗩𝗢𝗘𝗟𝗘𝗡.
Hoe weet je of iets wél klopt?
Hoe weet je of iets wél de bedoeling is?
Hoe weet je of je mind je niet weer bullshit aan het voeren is?
Dat WEET je niet.
Dat VOEL je.
Het was geen verpletterend inzicht in één keer.
Het was geen ‘bold move’.
Het waren geen grootse, baanbrekende, halsbrekende toeren.
𝗪𝗮𝘁 𝗶𝘀 𝗱𝗲 𝗺𝗮𝗴𝗶𝘀𝗰𝗵𝗲 𝗳𝗼𝗿𝗺𝘂𝗹𝗲?
Iets doen.
En weer iets doen.
Oh getver, voelt toch niet goed.
Is het bullshit of is het echt niet de bedoeling?
Weer wat uitproberen.
En weer iets anders doen.
Met als eeuwige gids en liefdevolle waarschuwer: het gevoel.
Mijn leven nu is een droom.
En ik geniet ervan.
Hard.
De intense, briljante relatie met m’n liefste, die steeds sterker en fijner en leuker wordt.
Mijn prachtige zoon en mijn geweldige dochter, die mij inspireren om nog meer met aandacht te leven.
Het diep dankbare werk dat ik doe voor het bedrijf van mijn man, waarvan ik intens geniet én al mijn talenten bijna uit elkaar barsten van enthousiasme.
En mijn zielswerk, mijn eigen brand, mijn levenswerk, waarvan nog steeds niet kan geloven dat ik dit mag doen. En er zo van mag genieten.
𝗜𝗸 𝗵𝗲𝗯 𝗲𝗲𝗻 𝗹𝗲𝘃𝗲𝗻 𝗲𝗻 𝗯𝘂𝘀𝗶𝗻𝗲𝘀𝘀 𝗶𝗻 𝗮𝗳𝘀𝘁𝗲𝗺𝗺𝗶𝗻𝗴 𝗺𝗲𝘁 𝘄𝗶𝗲 𝗶𝗸 𝗲́𝗰𝗵𝘁 𝗯𝗲𝗻.
En ik ben nog steeds op weg.
Beter, meer, mooier, gelukkiger, fijner.
Schuld en schaamte liggen nog altijd op de loer, al is het nu ergens achteraf.
Want sjemig jongens, wat kunnen we ineens ingewikkeld doen als het goed gaat met iemand.
Ik laat me niet meer afleiden.
Ik weet namelijk hoe het werkt.
Ik heb het ervaren.
Ik wil dat iedereen die me ziet denkt ‘dat wil ik ook’.
Ik wil dat bij iedereen die mijn leven nu ziet, iets geactiveerd wordt.
Ik wil dat iedereen die mijn leven nu ziet denkt ‘daar ga ik voor’.
Niet omdat ik beter ben of beter doe.
En niet om PRECIES te doen wat ik doe en hoe ik het doe.
Nee nee..
𝗪𝗮𝘁 𝗶𝗸 𝗱𝗼𝗲, 𝘃𝗲𝗿𝘁𝗲𝗹, 𝗹𝗮𝗮𝘁 𝘇𝗶𝗲𝗻, 𝗴𝗲𝗲𝗳𝘁 𝗛𝗢𝗢𝗣.
𝘗𝘰𝘵𝘷𝘦𝘳𝘥𝘪𝘬𝘬𝘪𝘦 𝘸𝘢𝘵 𝘨𝘦𝘦𝘧 𝘪𝘬 𝘨𝘳𝘢𝘢𝘨 𝘩𝘰𝘰𝘱.
Lfs, Divera
