Alle lichten zijn uit, de shutters dicht en de iPad staat op de allerdonkerste stand.
Het licht doet zeer aan haar ogen, maar ze wil zo graag Gabby’s Poppenhuis kijken.
En al staat de iPad op een afstandje, in het donker, dat beetje is genoeg en ik zie haar genieten.
Ik laat me achterover vallen op de bank en ik voel me wegzakken.
En net voordat ik m’n ogen sluit, schiet er een gedachte door m’n hoofd:
‘Je zou nu ook nog even dat blog af kunnen maken’.
M’n meisje is een paar weken geleden geopereerd aan haar ogen.
En dat was een zeer intense periode.
Meisje geopereerd.
Man op reis voor werk.
Zoon wilde ook wel wat aandacht.
Meisje in paniek over oogdruppels.
Onrustige nachten.
Moeder niet meer de gezelligste.
In deze situatie zijn de prio’s super duidelijk.
Er is NIETS dat het herstel van m’n meisje in de weg zal staan.
En daar is een fitte, frisse en uitgeruste moeder voor nodig.
‘Je zou nu ook nog even dat blog af kunnen maken’.
Wie verzint zoiets?! Nou, ik blijkbaar.
Zo subtiel en ongemerkt gaat het dus.
Voor je het weet, glij je weer in oude gedachtes en overtuigingen.
Vooral als je weerstand zo laag is.
Tegenwoordig doe ik met mezelf een spelletje, zodra ik m’n gedoe weer voel opkruipen. Ik noem het: oude ik, nieuwe ik.
Wat zou de oude ik doen?
Op de bank blijven liggen, me schuldig voelen en daarna in de hoekjes en gaatjes van de dag dat blog eruit persen. Niet genieten van het dutje. Niet genieten van mijn werktijd. En chagrijnig het huis doorstampen.
Wat gaat de nieuwe ik doen?
De nieuwe, wakkere, afgestemde ik herkent wat er gebeurt. En ze laat zich niet meer meeslepen door het schuldgevoel.
Ze herkent, ze kiest 100% voor wat op dit moment het allerbeste is voor haar, haar gezin én haar business.
Dus met een grinnik antwoordde ik m’n interne stemmetje met een ‘JA DOEI!’ en liet mezelf heerlijk in slaap vallen.
